Bavulun Açık Kalmış

Ne garip değil mi? onlarca yıldır bilmediğin,onlarca yıldır habersiz yaşadığın bir anda hayatın oluyor.
o öyle bir büyü ki hayatından yeni bir hayat yaratıyor.anlamlandırıyorsun ve onun adı hayatım oluyor.
her telefon açtığında ''hayatım''diyorsun,hayatım...

anne ve babanın sana bahşettiği o canıda unutuyorsun ''canım'' diyorsun.başka bir bedeni herşeyin üstünde tutuyorsun.annen,baban sana canım diyerek üstüne titriyor ,sen ise ona canım diyorsun.

onun her derdinde çözüm olarak var olmak istiyorsun,hatta o grip olduğunda ağlıyorsun.annen ''başım ağırıyor'dediğinde sadece ''geçmiş olsun ''diyorsun ve bir an evvel geçiyor.onun bitmek tükenmek bilmez dertlerine ,kederlerine ,acılarına ,sızılarına geçmiş olsun demiyorsun,geçsin istemiyorsun.


hayatına kalbinin tüm sır kapılarını aralıyorsun;tüm dertlerine ,sevinçlerine ortak olmak isteyen annene odanın kapısını zor aralıyorsun...

en sevimli halinle hep gülüyorsun canına ,en ufak şevkatinde dünyaların sahibi oluyorsun.seni canına hazırlayanlar,senin yıllardır sahnelediğin oyunu alkışlıyor oralı olmuyorsun.

yinede en acılı şiirleri ona yazıyorsun ;özlemini ,aşkını,sevgiyide eklemeyi unutmuyorsun.konuşup saatler boyu tekrarladığın,unutmasın diye de mesajla gönderdiğin seni seviyorumları da unutmuyorsun.hastalandığında başucundaki annene,babana ,karındaşına sizi seviyorum demeye gerek duymuyorsun;onlar zaten anlar biliyorsun,öyle istiyorsun...

sen bavulunu hazırladığında en fazla başka bir şehre tatile gidiyorsun,kalbin biricik canında...

ne garip değil mi?bavulunu hazrlayıp gittiğinde o;hayatın gidiyor...

ne kaldı şimdi sana ?sonradan inşa edilmiş bir hayatın enkazı...

işte bir öyküde böyle başlıyor zaten;toplayıp götürdüğü bavuldan dökülen geçmişiniz,üzerine yağan yağmur,lütfen açan sararmaya yüz tutmuş güneş ve var olan hayatından yeni bir hayat yaratacak bir başka can...