Yeşil Huzur

Bir dakikanızı ayırır mısınız? Size bir şey anlatmak istiyorum. Kısa ama önemli bir şey...



Farkında değiliz ama hemen yanı başımızda gizemli, yemyeşil, sıcacık bir dünya var. Doğanın dünyası. Orası disiplinli, huzurlu. Dengenin bozulmadığı tek yer belki de...



Güneşle başlamak en doğrusu. Güneş, doğanın vazgeçemediği aşkı. Ne doğa bırakabildi onu yıllardır ne de güneş onu. Güneş her sabah sarıları sarıları giyip onu uyandırmak için göğün tepesine tırmanırdı. Sıcaklığı hisseden ağaçlar güneşe göz kırpıp yeşil elbiselerine bürünürlerdi. Cıvıldayarak diyar diyar toprağı uyandırmaya giderlerdi. Cıvıltıları duyan deniz bu neşeye kayıtsız kalamazdı ve üzerindeki yorgun dalgaları üste çıkarırdı.




Hayat suyunu içen küçük çiçekler birden açılarak müthiş kokularını tüm evrene yayarlardı. Sonra bütün hayvanlar, derken doğa uyanmış olurdu. Bu doğanın eski mutlu haliydi; çünkü biz insanların doğaya bir saygısı vardı. Onu sever, korurduk. Sonra yaşama kendimizi öyle bir kaptırdık ki ona olan saygımızı kaybettik.




Çöpleri yerlere attık; çünkü iki dakika yürümek zordu. Hayat kısaydı, haklıydık. Deniz kenarına giderdik. O muhteşem sonsuz maviye bakarak rahatlardık. Onu da kirlettik, çünkü rahatlarken etrafımızda ne varsa kim varsa kırardık. O an yanımızdaki denizse onu da kirletirdik.




Ormanlarımız yanardı sadece bakardık. Elimizden ne gelirdi ki(!) üzülürdük işte; ama ormanlarda cam bırakmamayı akıl etmezdik. Onu korumazdık; çünkü bizim doğaya saygımız bu kadardı. Bir yere kadardı. Ama bir zaman sonra doğa da bizi bıraktı. Dikkat ederseniz güneş çok sıcak. Belki kızıyordur. Ağaçlar eskisi gibi yemyeşil değil. Kuşlar artık şarkılarını bıraktılar. Vermediğimiz saygının karşılığı bunlar.




Bir de doğanın kızgınlığı. Ama hiçbir zaman geç değil. Bunu her insanoğlu bilir. Sadece bir fidan dikerek, bir çöpü kaldırıp atarak değiştirebiliriz dünyayı.




Kazanabiliriz doğayı yeniden. Yeşil diyar için değer bence.