Adı : Çocuk

Sonbaharın son zamanlarıydı sanki..
6 yaşındaydı..

Annesi ve babası
Babaannesini ağırlıyorlardı
-Yükleri ağırdı-

Küçük cadı da dolaşmasın diye ayakaltında,
1.kat balkonunda düş dünyası ile baş başa bırakılmıştı..

Bir bir sıçrıyordu yıldızların arasında..
Birbir tırmanıyordu..
yukarıya..daha yukarıya...
mutluydu..

Sonra ani bir fren sesi ile
Yuvarlanıverdi süpürgesinden..

Yalpalayan kaba bir -adam-ın
İndiğini gördü bir arabadan..

Ve azıcıkta acelesi var gibi olan kibar bir amcaya,
Arabasının penceresinden neden bağırdığını anlamaya çalıştı..

Şaşkın bakışlarıyla izlemeye devam ederken olan biteni,
Karanlık sokakta yaşam durmuştu..

Çocuk anlayamadı...
Kaba -adam- bağırdıkça
Küçük şahitin küçücük gözleri daha da açılıyordu
Ve daha sıkı tutunuyordu balkon demirlerinin parmaklıklarına

Hem neden ayşe teyzesi,ali amcası
Araladığı perdelerin ardından çıkıp ta
o -adam-a bağırmıyordu ki?
O daha küçüktü ama,onların gücü yeterdi ??

Neden amcanın yalvaran gözleri bir tek oun içine akıyordu???
Neden??

Yol kocamandı..
-adam- kocaman...
6 yaşındaki çocuğun gözleri kocaman..

Aaammca....

Anneee diye fısıldadı çocuk...?!?
Babaaaa !?

(Amcanın da acelesi vardı sanki..)

Sonra bir hışımla arabasına döndü -adam-
Küçük şahit sandı ki
Vazgeçmişti iyi adam olmuştu -adam-

Amcasına baktı hafif gülümseyerek..
Tam da derin bir nefes almak üzereydi ki..
Hiç tanımadığı amcasının gözlerinde korkunun resmini fark etti..
Kim asmıştı onları oraya?
Biraz önce sadece acelesi var gibiydi..

Bakışlarını korkarak diğer arabaya çevirdi küçük şahit..
Hiii..
-adam- çok kötü bir adamdı!
Çok kötüüü!

Tekrar amcasına baktı!
Çıkma demişti yüreciği var gücüyle!!!

Ve sımsıkı tutunduğu balkon demirlerinin arasından
Devam etti ardı ardına yüreğinin sesi ile bağırmaya!

Çıkma amca!
çıkma...
çıkmaaaa......

Sonra gökyüzünü delen parlak bir şey gördü
Hem kocaman hem de kötü -adam-ın-elinde..
-Adam-ın yırttığı gökyüzünden bir yıldız kaydı gözlerinin önüne..
Kanadı yıldız..

Amcası yere yığıldı...

Nefesi içine kaçmıştı küçük şahit'in..
Zaman dursun diye de
Hapsetmişti oracıkta..

Aylarca hiç konuşmadı...

Ta ki bir gün sessiz dünyasında yine elinde en sevdiği bebeği
-Yıldızların arasında amcasını aramaktan korktuğu dönemlerdi-
Odasında oturuyorken usulca,
Çalan zil sesi ile annesinin arkasına saklandı..

Bir kadın 4 yaşında bir çocuğu ile öylece duruyordu kapıda..
Minik gözleri ile süzdü gelenleri..
-adam- değildi..

Ama ayşe teyze de değildi?


O gün diyordu kadın...
O gün acelesi vardı eşimin..
-gördün mü bak,yanılmamıştı,herkese anlatmaya çalışmıştı da korku dolu gözleriyle-
Anlamamışlardı..

O gün acelesi vardı eşimin

-Ağlıyordu-

Dinliyordu annesi
Ama o da ağlıyordu...

Çünkü..
Doğum günüydü bebeğimizin...
Pastası gecikince..

Son derece kendinden emin ve ani bir kararla
Ayağa kalktı küçük şahit.

hiçbir şey söylemeden
-daha da küçük- misafirinin yanına giderken,
Elinde hala en sevdiği oyuncağı vardı..

Ve yaş akıyordu gözlerinden..
Demek amcasının gözlerinde gördüğü minik buydu...
Belki demek istediği buydu..

Küçük şahit,
Aylar sonra ilk kez,
Elini tutarken minik misafirinin,
"Biliyor musun?" dedi..
"Amca giderken bunu sana bıraktı"..

1984 yılıydı
Mevsim, sonbaharın sonları..

2 insan
1 cenaze vardı hatırlanan
Bir de küçücük bir şahit..

Adı..
Çocuktu...

ceyda a.
(Küçük Şahit)