Bütün Kadınlar Aptaldır

Kapı çalıyor. Bir tek ben uyanığım evde. Kim o diyorum ama aslında senin geldiğini, geleceğini seziyorum. Dünde gelmiş beş dakika oturup gitmiştin. gitmeye kalktığında senden kalmanı istedim ama bir bahane buldun. Gelişlerine sevindiğim oranda gidişlerine üzülüyorum. Her gidişin içimde bir isyanın bir fırtınanın başlangıcı oluyor. İnanır mısın bilmem ama her gidişinde sana bir kez daha aşık oluyorum. Sen beni sevdiğini bir çok kez söyledin. Buna rağmen ben bir kez bile sevgi sözcüğünü ağzıma alamadım. Ama davranışlarımdan anlamışsın ve beni sıkıştırıyorsun. Oysa hala sana karşı direniyorum. Sana karşı diyorum ama aslında bu birazda kendime karşı bir savaş. Her ortamda aşkın iradeyle yenilebileceğini, aşkın insanı esir alamayacağını (kendim inanmasam bile) öyle bir anlatıyorum ki nerdeyse yeni bir akım doğacak. Komik ama şu ana aynaya bakıp kendime itiraf ediyorum. Neyi mi? Seni sevdiğimi. ancak şunu da kendime söylemeden edemiyeceğim. sana hiçbir zaman yenilmiyeceğim. Biraz etraflıca düşündümde seni sevmenin sana yenilmek olmadığını kabul etim ve seni aradım. Ancak şu anda keşke armasaydım niye o aramıyor gibi çocuksu bir gurur sardı beni. Bende bir ruh bozukluğu mu var? yoksa kibirim sevgiyi bile küçük görecek, sevginin kendisini küçültecek boyutta mı? İnsanların beni sevmesi hoşta ben insanları sevemez miyim? insanlara olan sevgimi belli etme korkum beni niye delirtiyor. acaba benim sorunum insanların mutluluklarını kıskanmak mı? Bu kadar soru sordum kendime lakin bunların cevapları bile kibirimi kırmaya yetmiyor.
Bu içe dönük muhasebe sonucu kendimi gerçekten kötü hissetmenin yanında, sana yaptığım haksızlıklardan dolayı üzülüyorum. İtiraf ediyorum seni kıskandım, seni sevdim, gidişlerinde sinir krizleri geçirdim ama şunu da ekliyorum; kendime rağmen mantığa rağmen seni redediyorum.


not: lütfen başlığa bakıp bir yanlış anlamaya kapılmayın. başlık tamamen bir aptal aşığın ruh halini yansıtmak için konulmuştur.