Ab-ı Hayat

geceyi aldım karşıma
rengi gözlerine benziyor diye
geceye aşık oldum ben




uzun ve soğuk bir sessizlik vardı odamda
duvarlar sinsice gülüyordu
aldırmıyordum
tıpkı sesin gibi efsunlu bir ses kokuyor burnuma
sesine benziyor diye
sükunete aşık oldum ben



hasretin en büyük yalnızlık
dünyanın ortasında feryat eden çocuktum
yabancı bir şehirde ellerini düşlerken ellerim
kokunu getiriyor diye
rüzgara aşık oldum ben



öyle çok şiir öldü ki uğrunda
ve öyle çok şiir doğdu ki bakışlarınla
sen şiir gülüşlü adam
gülüşüne benziyor diye
şiire aşık oldum ben



ab-ı hayatsın sen...