Adam

Karanlığın mezarında açan
Bir gül,
Bir gül gibiydi yüreği...
Sessiz sedasız açardı her gece.
Gördüm..
Dün ağlarken gördüm o gülü
Bir içli şarkıyı andıran
Sesiyle..


Adam yalnızdı.
Üstelik yanmıştı adam
Külliyen bir yanlıştı...

Baktığı her şeyi içine alan
Ve gittikçe çoğalan
Dairesel bir yalnızlıktı gözleri.
Ne zaman ki bakışları
İçine aktı
Kırağılar yağdı yüreğine
Buz tuttu,kırıldı acıları.

Adam yalnızdı.

İçinde hiç durmadan konuşan
O uğultulu kalabalığa rağmen,
Cebinde taşıdığı yüzlerce yüzüne rağmen.
Tek kişilikti adı.

Oysa,
Ne çok kadınları vardı
Aşktan öldüğünü sandığı
ne çok zamanları vardı.
Öyle çoktu ki,
İçinde biriken hayatlar
Kendine yer kalmamıştı.

Adam yalnızdı.

Yılları koştururken yanından telaşla
Günler nasıl bu kadar üşengeç
Nasıl bu kadar ağırdı.
Ruhunun dar boğazlarından
Acılarına sürünerek geçen
Derin bir nefesti şimdi hayatı...
Bir sandalın ucundan denizde kendine baktı,
Yüzü hayatı gibi dalgalı,
Yüzü deniz gibi boz bulanıktı.
Düşen kimsesizliğini gözlerinden
Martılar çığlık çığlığa kapıştı...

Adam yalnızdı.

Gördüm,teninde yağmalanan
Hayatların şehirler dolusu izlerini
Ellerinde kuşatılmış
Bir kalenin çaresiz teslimiyetini.
Kendine yenilginin
Ağır inciten hislerini.
Gördüm.


Adam yalnızdı.