Adı Barış

dünyanın en yaslı çocuğunu gördüm
aç
susuz
kimsesiz
bir elinde kan revan ak bir güvercin
bir elinde çiğnenip tükürülmüş bir kaç zeytin
babası aşkmış
vurulmuş
anası umutmuş
kırılmış
yurdu insan
sürgün
vatansız
meğer hiç doğmamış
adı barış



dedi ki tanrılar
bilinsin ki bahşettik
toprağa şefkati ve doğurganlığı
suya gülmeyi ve gözyaşını
güneşe umudu ve ışığı
evreni sevgiyle bezeyip
toprak su ateş
hepsini birleştirip
aşkı var etsin diye
nefes nefes
insanı yar/attık


ve insan
kibiri
ve hırsı
ve vahşeti var etti
çatlatırcasına iblisi


ve insan ölüme doyurdu toprağı
dehşeti saldı yeryüzüne kibirle

ve su gibi kan akıttı göğün göğsünden hırsla
nefreti acıyı gözyaşı yağmurlarına katarak

ve ışıktan saklandı vahşetini gizlemeye
güneşe sırt çevirip
tüm umutları karanlıklarda boğarak

inanamayarak yarattıkları bu çirkinliğe tanrılar
öfke ve şaşkınlıkla
utanarak terk ettiler dünyayı

o gün bu gündür
insanoğlu kendi tanrılarını yaratır
her tanrısının adını aşk koyar
örtmek için suçlarını...




dünyanın en yaşlı çocuğunu gömdüm
yok
yoksul
yapayalnız
bir gözünde sönüp giderken tüm evren
bir gözünde semah durmuş her deliren
yüreği kan
yediveren
umarı yok
yorulmuş
umut diye
ciğerini kemirmiş
peşinde bin cellat
sarılmış çevre yan
vuruşmuş
vurulmuş
yenilmiş
düşmüş
tarih yaşında
meğer çoktan ölmüş
adı barış


/kör bir iklimdi bize kalan
ne bir dal
bahar
ne boran kar
başıboş korkak
geçerdik kavgalardan
biz çıplak
aşk çorak
sevişerek
aynalarda kırıldık
hep uzak
hepsi uzak
hayal
susmalı artık
kör iklimlerdi bizden arta kalan/