Adı Yar Olan Yabancı'ya

"Yumruk izlerimde kanayan duvarlar gibisin adı yar olan yabancı"

Kaç karanlık daha b/eklemeli İstanbul'un leyline
Kaç vaktin katline vacip olmalı bu ayrılık
Ve hangi düğüme b/ağlanmalı
Sayamadık !

Adın b/ağrımın k/özlenmiş sükûnetiyken
Bir mevsimin serencamında seni yitirişlerimi kınayan şiirler gibi
Düne efsunkar anıları saklıyor
Güne sitemkar ahlar bırakıyorum.

Cüzzamlı bir vakitti bizi ölü bulduğum saat !

Önsözü olmayan birkaç satırda okudum kendimi
Beyaz üstüne kara ile
?yumdum gözlerimi, sen düşüyle'
Ve sonra
Son sözü olmayan bir satırda sevmiştim seni
?hep sesimde kal diye'

Hatırla
Cüzzamlı bir vakitti bizi öldürdüğün saat !
Cennet mahallim bilirken seni
Senden bana kalan uçsuz bucaksız bir arasat
Ve göğsümde inleyen mahfi bir cehennem...

"Artık
Arayışlarımda ilansız bir resmin gölgesisin adı yar olan yabancı"

Sustukça körüklenen bu acı
Bu riyasız sancı
Ve bu darağacı
El yordamıyla seçilmiyor !
Açılmıyor İstanbul'un seni saklayan peçesi
Ve gözlerime sürülen bu pejmürde hüzünden geriye
Bir ah kalıyor.

Bu kalabalık çaresizliğim yedi düvelin kulaklarını örselerken
Sende s/ağır bir rüya sayıklanıyor

Kötürüm düş(üş)lerimi omuzluyorum yaşamın duvar diplerinde
Ah zemheri kesmiş avuçlarımda İstanbul yanıyor
Üşüyor dalgalar
Hafakanlar üstüme yıkılıyor...

Aşksız geçen günlerimi ömrümden düşüyor melekler
Birkaç şiir kalıyor uzak mesafelerin teşbihiyle yorgun
Bir de bungun gözyaşlarım

Adımı uyak düşen şiirleri okuyorlar amel defterimden
Heyhat ölüler şiir yazamazlar !
Kimsecikler görmez onları
Kimsecikler dokunamaz...

Bir sen tanırsın beni kangren parmak uçlarımdan
Ve bir sen d/okunursun ruhuma bize yaşatamadıklarından

(vakti s/onsuzluk

16 Şubat - İstanbul