Adımı Vermiyordu

yaşamın sen köşesinde gizlenirken buldular
tozunda bir çatı katının
görmezden gelmeye mahkum
gözlerini buldular
unutulmuşa tutuklu ellerini
güneş gibi,kuşlar gibi
ıssızlığından sıyrılamayan düşlerini,
deniz dibi
tutulmuş nefesini
yasıma sargın,sözüme dargın
sesini buldular

bütün sırlarım ondaydı
yüz elli,bin parmaklı
birçoğum gizlenmişti o odaya
sevecen dokunuşlara saklı
günahım...ahım,
suskundu mordan siyaha
eyvahım
belli ki korkuyordu,
İnkarlarını sorguladılar acımasızca
kalın gözbağında
adımı vermiyordu

İki hiçlik arasındaki boşlukta
kendi seçtiklerini yaşıyordu
içlidışlı ötelerde
benden esirgediklerini ekliyordu
bir başkaya
yoksul duygularının çaresizliğinde
benli dünlerini bozduruyordu
gölgesi yetim

sen onun neyiydin diyorlardı
vazgeçmişliğim diyemiyordu
yoksunluğum,kimsesizliğim,
yarımlığım...
bütün suçlamaları reddediyordu
İnkarlarını sorguluyorlardı acımasızca
parmak izlerimde
adımı vermiyordu



suadiye.2004