Adını Sen Koy

her şeyi aldılar sanki
adını sen koy...




kaç kez bahçemle selamlaştım kim bilir
kaçıncı ruh
keyif demetime ağlatan
kaçıncı yaşam hastalığım
hain olamazsın
zaman ah zaman...




hakikat parmaklarımın ucundayken
gerçek ne vakit gölge
belli belirsiz hatırlamıyorum
bu kez oksijene susayan beynimin ayarı yok desem
kana susayan her beyin nasıl öyle
yaşamak bi şeref sözü gibiyken dilimde
ağrıma gidiyor hakkaniyetin
al aşağı çekilmesi
yoksa sadece ben mi beş kardeşin sonuncusuyum
yoksa beynimdeki depremler
yoksa kaç sınır daha aşmalı yaşamak için
şimdi ahh
zavallı her şey
canıma benzeyen
bölünmeyelim
az mı çıldırdım dert dert üstüne gelmesin diye-diye
gitmeli başımızda dönen
umudu düz
eğri
çapraz oyalamaktan yoruldum
yani umutta mı Karagöz gibi sanatkârmış
gün doğup
gün batıyor
buz esiyor
ah ılık esip yaz bitiyor
çok kırgın
ne çok mahzun
ah
insanı
insan
yapan
hani duvar yıkıldı mı duvarcı unutulurmuş
ah bütün bu nasıl kuşatılmışlık ki
ne vakit gözbebeklerimde yaş karagöz olur
toprağımın gözlerinin oyulmasına ramak kalmış
sanki sularımız çekilmiş
toprağımda zehir
oysa öyle çok sebep var ki ölümsüzlüğü seçmek için
oysa ecel şerbeti içiren birken şimdi bin
oysa kaç kez bahçemle selamlaştım
gün doğdu
gün battı
buz esti
offf
güzel günler esti esecekdi
ey öz
ey masum
ey çocuksu
ah ey masalımsı
ah bu toplu mezarlık
oysa dilimizde yaşamak bir şeref sözü gibiyken
sadece yaşamamak unutulmazmış
ağlatan
bu kaçıncı yaşam hastalığım
neşe yok
sevinç yok
kalbimiz
her şeyi aldılar sanki
demişti gül çiçeğim
''zamansız düşen kar tanesi gibi eriyip gidersin''
zaman o zaman
ne uyku
ne şafak
''umut''desem
eriyoruz annem
umudu düz
eğri
çapraz oyalamaktan yoruldum...