Agnostik Bir Duruşu Vardı Sende Aşk'ın

ne çok itilmişliğimiz vardı seninle
nefret keşfetmemişti henüz
bakirliğimizi
ruhlarımız kutsal inancını kaybetmemişken
ölümlü olmayı seçmiştin
-aşk için-

boş hayatların içini doldurma telaşımız
incinin kabuğunu kırmasına denk gelmişti
inci yalnızı gözlerinin
kayıp kontak lensiydi adım
kaybetmiş bir bakışın
keşif mavisiydi adın

okumayı beş yaşında
ayakkabı bağlamayı on yedi yaşında öğrendim
basıp da düşmemek için
intihar yorgunu bağlamalarım
bağlayamadı tedavülden kalkmış aşklarımı

sözlüklerde hep aynı şey yazdığı için
kimsesiz bir sözcük
ten arıyordu ruhuna
-aşk adına-
sen arayınca anladım
öksüzmüşüm aslında

kimse kimsenin sahibi değil
ben efendisiyken yalnızlığımın
aşk kölesiymiş yalanlarının
bunu öğrendiğimde
reşit sayılmış bende ayrılığın

kimin bir nedene ihtiyacı var ki
-senin var-
büyüledin beni
-bir neden mi-

uğultun yayılınca
balık istifi korkularım
doksan dokuz minareden ezan seslerine karıştı
oysa kilise korosu ağlakları
hadım edilmiş seslerini fısıldıyordu ruhuna

agnostik bir duruşu vardı sende aşk'ın
tek tanrılı sevmekti
tek ısrarım
sanrılarını hiç hesaba katmadım
-ne çok istemiştim seni hesapsız sevmeyi-

daha en başındayız korkunun
o kadar taze ki
önce kelebekler ölür
kanatlarında ki renkler
bu şehrin nü çizen ressamlarına emanet edilir
emanete hıyanet eden her tablo
aşk müzayedesinde satışa çıkar
ölümlü bir duvarın
ölümsüz yalnızlığını sahiplenmek için

hani kimse kimsenin sahibi değildi!...

alicengizoyunu
(...kalp kapakçığımın sana doğru kayması sonucu öldüğümü söylediler...üzülme...ritim bozukluğu bizde ırsî...)