Ak Güvercinim

Öyle çok alıştım ki,seni her gün görmeye.
Sakın beni terk etme,gitme ak güvercinim.
Her gün su koyayım ben, yanda ki pencereye.
Susadıkca iç ordan,dökme ak güvercinim.

Tüne camın önüne kanatların dinlensin.
Çay süreyim ocağa,ağır ağır demlensin.
Azcık sohbet edelim ,garip gönlüm şensin.
Ne olursun uçup ta,gitme ak güvercinim.

Ben şiir okuyayım,istersen sen kanat çırp.
Sesimi beğenmezsen,ardardına gözün kırp.
Hüzün ağır gelirse,didikle defteri yırt.
Ahh edipte boynunu,bükme ak güvercinim.

Hüzün benim yoldaşım,başka nem var elimde?
Sönmüyor ki yangınım, şu gariban serimde.
Hasret tavan yapıyor,nasıl duram yerimde?
Yüzümün güldüğüne,bakma ak güvercinim.

Gecelerim çok uzun,sabah olmuyor gamla.
Can evimi yakıyor,gözümden düşen damla.
Bakma öyle yüzüme,garip halimden anla.
Sakın başka bir mana,takma ak güvercinim.

Sinemde iki yara,hangisine yanayım.
Biri birinden üstün,hangisini sarayım.
Nasıl ağlamayım ben! taş değil ki ANAYIM!
İndirme kanadını, yıkma ak güvercinim.

Onların evi oldu ,gurbette ki o kışla.
Yollarını gözlerim,bitmez tükenmez yaşla.
Eğer seni üzdümse,af et beni bağışla!
Zaten kül olmuşum ben,yakma ak güvercinim.
Ne olursun uçup ta,gitme ak güvercinim.