Aklım Sende Kaldı Ruhum Yaralı

Tepeden tırnağa sana boyanmıştım
Aklımı ç/aldığında mavi
Sessizce inerdi akşamlarıma
Kızılın rengi...

Sonra,
Sesin sarardı dinmeyen sensizliğimi
Ben hep sürçü lisan
Sen büyük insan!
Çekilmezdi mesafeler aradan
Akılm sende kalırken
Sen hiç gitmezdin sol yanımdan!
Her gün kabuk bağlar,
Sonra yeniden kanardı ayrılık!
Şiire saklanırdık
Acılar böldüğünde nefeslerimizi
Kendimizi sukûta bırakırdık!

Sonra değişmek istedik
Ben seni tanımaktan vazgeçip,
Sana körkütük aşık omayı seçtim
Sen içinde ben olmayan hayatları sevdin
Yokluğunda çok üşüdü ellerim
Gıyabımda kaç sehpama tekme vuruldu
Kaç giyotin boğazıma oturdu
Kaç çarmıha mıhlandı adım
Kaç kere kendime el gibi baktım
Sen yokken küf tuttu rüyalarım
Kırıldı kıvrandı bütün azalarım
Çoraklaştım
Yağmurlandım
Geçer sandım
Yalnız duvarlarıma yaslandım

-

Seni unutmayı başaramadım!

-

Şimdi bağrımda bağıran yalnızlığımsın benim!
Koynunda uyuyor telli duvaklı düşlerim
Kınalı hayallerimde mumlar yanıyor bilesin
Yüzgörümlüğüm gözlerin...



(ayırdın canımdan özge cananı / bu yüzden kırıldı baharın dalı!