Aklımın Albümündesin Ağam

Söz söylenebilirimiydi ki sözünün üstüne
Yedi oğlandan bir tokat vurmadan birine
Terbiye edilmişlerse varlığının saygısıyla
Kim olabilirdi ki senden yüce

Atların vardı anlı akıtmalı, ayağı sekili
Al, yağız, kır, doru, sanki herkesindi
Elleri kınalı, duvaklı gelinler bindirildi
Kim vardı ki senden gönlü yufka

Ayak keseri, rende, bıçkı, burgu, ecene ile
Şekiller verirdin kuru dal parçalarına
Boyunduruk, samı, pazı, ok, teker
Kim binmedi ki o elinle yaptığın kağnıya

Sabanı kırılan. boducu, yayığı su kaçıran
Odalarına tahtaboş kurdurmak
Üç dal çatmalığında yayık yaymak isteyen
Herkes sana gelirdi
Güllepli kapılar kurdururlardı
............................Eşikliğinde it yatan
Kim vardı ki başka insanı insanlaştıran

Odamız köyün en büyük cem evidir
Şekillendirdiğin Trabzan'la ikiye bölünür
Yakın köylere de harar, palaz dokuduğun
Argacı kemkte gerili culfalık, o yanda
Ve çıkrıkta sardığımız masuralarıyla durur
Kimde var ki başka böyle bir gurur

Hiç bir varlığını kendinin saymadın
Her insanın işine işinmiş gibi baktın
Acıtsa da sözünden çıkmadı evlatların
Sofran hiç kalkmadı yendi ekmeğin
Aklımın albümündesin her gün baktığım
Kim kalmış ki ağam sana bir benzeyen
17-06-07

Not:
Gurbet kuşları olana kadar, Babama AĞA diye hitap ediyorduk. (Baba) kötü söz olarak kullanılırdı. (Babanın kökü, babanın, dibi, babalar tuta gibi.) Bir başkası, Emmi, diğeri; Ede, öbürü, Paşa derdi babalarına.