Akrep

kendi ateşinde yanarmış insan
akrep gibi son çare ölümü kuyruğundan
ellerimizle bir cehennem yarattık
alevden tozdan dumandan
bilmedik sonumuzu
hengamesine kandık
uçurumlara yürürdü oysa
her saat son hız ayaklar
ıssız mı ıssız etraf
duyulmadı hıçkırıklar
hayat geride yine hep ayniyle vaki
vakitsizdi boynumuza geçen ölüm ilmiği
boğacakken elleriyle
o an irkildik
bir korkulu rüyadır
her gece boğan nefesi
kabuslarla parçalanır göğsümün kafesi
ne hayal olsun gözlerime ne düş ne kabus
her yanı sisler kapatsın
lal olsun etraf yerler sus pus
bir başıma bir dünya bir ıssız kainat
karşıma sen geç dur her gerçeğe inat