Alışmak Ve Yalnızlık

Her gidiş ağlatır oldu beni
bazen cam önünde solmuş bir çiçek
ağaçta kalmış tek yaprak
boşalmış sokaklar
park etmiş araçlar bile.
Her şey gidenleri hatırlatır oldu
yazlık kentlerin kış sessizliği
yağmurdan sonraki toprak kokusu
açılmayan kapılar.
Çok kısa geçişlerle yaşar oldum nicelerini...
Her selamın ardında bir de veda olduğunu
her derinliğin dibe vuruş mesafesini
her şey benim yeni yeni öğrendiğim bir hesap işi
Kırkikindide ölçülüyorum hayatı
Akşama azalmışken
sil baştan, yine ve yeniden

Önce bir dal olabiliyor gelen
ve giderken...
Üstüne devrilen koca bir ağaç.
Herşey aynı kökte zıt iki kardeş
yaşam/ölüm
aşk/nefret
dost/düşman
alışmak ve yalnızlık.