Altmış Dört...

Önce
Piyondu oyuna başlayan
Derin hamleyle yıkılmadan önce
Onun kadar güçlüydü elleri
Zincirin en zayıf halkasıydı
Sekiz yazarken kalem
Hilal yükseliyordu göklerden
Mağrurdu ilk engele kadar
İkide bir gitmeden önce









Sonra
Atın yelesine yapışmıştı tarih
Bir kırbaç uzunluğundaydı
Mehter adımlarıyla ilerlerken
Geçiliverdi kıtalar
Birleşmeyen suya kadar
Soldan sağa çekildi yürekler
Rahvan bir yürüyüştü edası
Eşkin adımlardı duası







Derken
Zincirlere bağlanmış filler vardı
Yanık ekin yaprağına dönmeden koşuşan
Kaçmaya fırsatları olmadı
Yıkıldılar birer birer
Çaresizdiler bir köşede
Sanki hiç yaşamamışlardı
Say ki hiç yaşamamışlardı







O zaman
Kalelerin burcu en yüksekteydi
Yıkılmayan cennetti arkası
Selahattin'in sesine kadar
Devrilmeyen hiçbir duvar
Yok olmayan gizli mabetler
Viran olmayan İrem bağları kalmadı
Hayal olan masalları da yoktu artık







Daima
Haritanın en başındaydı vezir
Her yana yetişen askerleri vardı
Ama çoğu zaman
At meydanında istediler kellesini
Devlet ebed yaşasın için
Yağlı urgan olurdu ecelleri
Zincirlikuyuda biterdi ömürler
Ölüm ilk adresten daha evlaydı







Sonunda
Şahın etrafını boşalttılar
Her nefis kendi ecelinin peşine düştü
Altmış dört parelik nefes duyuldu
Salaya çıkmıştı müezzinler
Bir avuç vatan toprağıydı geriye kalan
Bir avuç yitirilmiş umutlar
Milyonlar binler olmuştu







Nihayetinde
Mat olmuş bir neslin
Diriliş isyanıydı türküler
Her adım atışta tökezleyen
Her isim anışta hüzünlenen
Zor geliyor yasını tutmak mazinin
Zor geliyor kabullenmek
Bir piyonun azizliğiydi hepsi
Satın alınmış bir cennet vaadine...












Gaziantep
7.11.2008