Anadan Üryan Sevgiler

tanrıçaydı
zaman,
henüz yeryüzüne sürgün göndermeden önce...
güzellik
yakamozun şavkı kadar
bakire yüreğini kafeslemişti
kementi ellerinden boşalan

cilası
altın kafeste hapsolan
gün ışığı görmemiş kepazeliklerden münezzeh
kanıksadığı kartal bakışlı korkular
tutkusunun namzeti

anadan üryan sevgilere tok yeryüzünde
sürgünü çetin muharebelere sevk oldu

bir ışık çaktı
damlası kalbinden dolan
uçuyorum dediği yeryüzünün doruklarına
savruk sarı saçlarını
aşkının prangalarında esir etti
yükseldiği kadar alçaldığını bilmeden

nasırlaşmış yüreğini
çatı katından indirip
serdi sevdiğinin ayakları altına
bir tutam misk kokusuna serdi nevalesini
ve attı kutsallığını
buldum diye yerine

zaman sararken makarasını aheste aheste
yolu yokuşlardan sarpa
ayağı cam kırıklarından kana bulandı
ve sessiz avuntularına
gözyaşlarını katık etti

bir ah.........
çekti derinden
ya gidecekti
ya gidecek
susuz kalsada
geldiği cennetine
gökyüzüne