Anemon

Biz aslında yeryüzünün gözü olurduk
Sur'a kadar yediveren açılacaktık
Çiçek çiçek koparılınca kıyamet
Kıraç düşünce talan yer
Yarım gün bitmedi özümüzde

Ben yükseklerde la'ydım le'ydim
Madalyonun arkasına bükerek boynumu
Taç yaprakları reddeden sınırlar
Türkülere rüzgâr
Sıra dağlara aşk derdim
Saçaklarımı dinledim derin bir gün
Gerçekler serili yer ile yeksan

Geçmedi ayaz yükü bizden
Sentez yaptık al yazmalı çığırtkan
Al yaz kalem basılmayan yaşlarımızı
Ver ölümse sevdayı
Renk renk ağlasak yeniden
Siyah bir kuş uçursak
Namluda kınası yakılmış has gelincik
Külleri mavide semazen
Dem her zerre sinde aşk'a varmış

Kayalardan geçse taş duvarlar
Şebnemler içerler kardelen
İlk ve son acemilik mi yaşamak
Üşümeyi öğrenmez
Ömrü yanar güneşten
Alacasında aşk biter beyaz

Kökten yangınımızı gülden aldık
Sönmüş isyanımıza
İklimsiz dökülmüş hoş kokusu

Bense mavi yapraklarımı açar bakardım
Pırlanta kanatlarında gökyüzünün
Uçuşan umutları daha unutmadan
Sudaki ses duyuldu
Bir yokmuş diyordu sır melek
Çiçek aklınla uçma sen
Felaketin fırtına gelecek

Gözeneklerimde hayatın nemi
Doğuştan sürülmüş yüzüme kutsal iksir

Kopmadan toprağın temasından
Tümden gelen gerçekliğe gidiyorum

Kalem hemen beni bırak bu şiirden
Desem ki bitkisel yaşamın lisanında konuştum
Yakınım olurdun sen bile anlatamadın
Şimdi yaz ardımdan
Adı geçen
Anemondu
Soldu