Anlarsın Yalnız Olmadığını

Dokunur elleri yalnızlığın
Ölüm gibi soğuk
Bol yıldızlı bir akşamda
Lodos sürgünü bir şehirde
Ağrılı bir yürekle yürürsün
Bomboş caddelerde

Yaralı düşlerinin
Kan oturmuş gözlerinde
Büyür ayrılığın hüznü
Sararıp düşen yapraklar anlatır
Son mevsimin yaklaştığını
Gitme vakti gelmiştir artık
Kimsenin uğramadığı o semte

Diğer adı unutmaktır ya suskunluğun
İhanetin kelepçelediği sözler
Sıkar durur boğazını
Maviye dair resimler hükümsüzdür artık
Konuştukça eskir her şey
Kadehin kan kırmızı dudaklarından öpersin
Sarhoş bir şarkıda can verir aşk


Hani bir sevdiğin vardı
İçinden nehir geçen bir şehirde
Bırakıp bütün ağrılarını geride ona gidecektin
Kış yorgunu akşamları soyunacaktın gözlerinde
Suskun geceler bitecek
Nisan yağmurları başlayacaktı
Başka türlü bir şeydi senin istediğin
Mayıs yeşili günlere uyanacaktın
Olmadı

Sonra
Bir kasım akşamı
Sabaha karşı
Sıcak bir el dokunur omzuna
Dost bir tebessüm büyür gözlerinde
Anlarsın yalnız olmadığını