Anne
İlk sen beni kandırmışsın anne
ilk sana aldanmışım.
hani hep güneşli olacaktı havalar,
çayırlarda koşacaktım.
Aydınlık olacaktı yarınlarım,
uykularım uzun,
sevgilerim boy boy
hayatsa engebesiz olacaktı.
Bu ne karanlık şimdi anne?
Yolum dar,
yolum sessiz,
Yalnızlık diz boyu,
ağlamalarım sensiz
Ne elimi tutan var,
hayata takılıp düşünce,
ne sırtıma bez koyan terleyince.
Bir sıcak çorba ol da,
gel günlerime.
öptüm geçti de ,
Tek sen kandır beni yine...
nice sevdalar vardır unutulmaz.. ve öyle ki bu sevdaların yerini hiçbirşey tutmaz. kandıranlar annelerimiz miydi bizi yoksa biz gündelik yaşantımız içerisinde kanmak mı istedik ? bize sunulan yaklaşımlara... düşündüm! annemi düşündüm! anneleri düşündüm! ne acıdır ki hiçbirşey onun yerini tutmaz! ablacığım kalemine sağlık...
öptüm geçti, bak iyileştin diye...😥
arzu etten kemikten ibaretiz hepimiz...illede Anne...iki gündür bende sıcak çorba iç diye tükettim kendimi songüle...Annesi gibiyim güya.. of ya sus arzu... kutlarım hayat bu sevgimle..
Bu şiire yorum yetmez ya da ben yapamıyorum diyelim süperdi👍👍