Annesi Ölen Şiir

-ölme anne

çiçekleri kıskandıran kokunu alıp da gitme-

yürüdüm yolların istikâmeti olmayan yerlerine

gözlerime çekilen millerce yürüdüm 

büyümek kesti yollarımı

kuşlar gömdüm sol omzuna 

hiçbiri değmedi gözlerine 

-ölme anne

sesimi saran güzelliğini alıp da gitme-

büyümedi dilimde nefessiz aminler

sırtımda tepinip durdu dünya 

ayakucumda cinnetler 

ellerinden kalan dokunuşlar sarmadı yokluğunu 

tütsülenmedi hiçbir rüya 

almadı hiçbir el avuçlarımda saklanan kokunu

senin ellerini aradı kalbimin küs günleri 

yıkandığın yağmurlar asıldı kirpiklerime 

seni götüren vakitler katletti sesimi

              seni anne 

                      anne seni 

ben seni ölme diye çok sevdim

kırılgan günlükler biriktirdi zamanın asık yüzlü çehresi

mühürlendi ellerim

kalbime kırk gece ölümün sesi indi

indi göğümün göğsüne hicran

gidişin her sabah devrini teslim etti

-ölme anne

beni cellat gülüşlere terk edip de gitme-

sustu saçlarıma dokunan rüzgâr 

hani bahar

avlusunda çocuk gülüşleri saklayan zamanlar

hani öptüğüm ellerinde resmedilmiş kınalar 

ölme anne 

bir kale kapısına dayanmış düşman oldu yokluğun 

bu cengin kalkanı varlığınken ölme

kınında durmuyor ağrın

                senden anne

                              anne senden 

ben senden gitmemek için çok direndim 

sen dönüşü olmayan yollara gitmeyi kimden öğrendin 

sardı gül tenini toprağın soğuk nefesi

bağrıma saklanan taşa yazıldım

öptüm gecelerce üç tel saçını 

koynuna sokulamadım 

-ölme anne

ben dünyaya alışamadım-