Ardın Sıra

//Pullanmış Anılar //


neden Azmakbaşı demişler bilemiyorum
oysa biz en sakin anımızı taşırdık daracık sokağa
hatta
onca kalabalığa aldırmadan ufkumuza türküler söylerdik
ellerin omuzlarımda
nakaratlar devrilirdi en bas sesimizde
gülerdik
ne gülerdik hemde

Bodrum'dayım en çok sevdiğimiz diyarda
hınca hınç sokak
seçemiyorum yüzünü
yalpalıyor ayaklarım bir bir eziyorum anıları
koynumda ihanetin
boylu boyumca sarı güneş yetmiyor donuyorum
neşe taşıyor insanlar
bense ihanetinin gölgesinden sıyrılabilmek için geberiyorum
çocuklarımız geliyor aklıma
çıkarıp zavallı köpeklere atasım geliyor aklımı
kesiliyor takatim
piri kaybolmuş gözbebeklerimin
ensemde nefeslendiriyorum ölümü kulaç kulaç adımlarımla
Denizciler kahvesi on adım sonra
yani on adım sonra acı hatıra tellerini hiç mi hiç saramadığım makara
o tahta masa
o sabahın ilk ışıklarında zenginliğimizin tokluğu poaça
yosun bakışlarının derinliğinde deminde çocuksu halim
hatta
dalgalar üzerime gelmesin diye saklandığım cüssen
oksijenim sözünle yeniden diriliyorum Temmuz sıcaklığına
kısacık sürüyor hayat
nafile..
ağlamamak için pareliyorum ruhumu
yeniden düşüyorum ihanetinin pençesine
Deniz sakin
alabora ben
içimde fırtına
içimden limanı olmayan gemiler geçiyor çığlık çığlığa
olması gereken tebessüm yüzümde
hayat devam ediyor dışımda
ölüm sessizliği kalbimin tam ortasında bitmeyen yasımız içimde
yaşıyorum hala..

canlarım geliyor aklıma ve yaşıyorum ardın sıra
söyle sevmişmiydik Bodrum kadar bizi ?
...
tükenmek bilmeyen sualler ahh sualler, çok ucube..