Arınma

İnce bir yoldu sanırım
Kendimden sana
Tutunarak ayaklarıma
Burası keder burası hüzün
Yüzüm işte çarpa çarpa
Göğün aynasına


Vakit mi yoksul ve çıplak
Martıdan sonra Aydan önce
Gece kalın karanlık
Ört üstümü unutma


Şimdi masala dönelim

Bendim o
Üşümüş kanımda kül
ve narkoz
Göğün nazlı kızı mavi
yani aşkın mor mihrabı
Bir şiir çek ordan
Bir yalnızlık bir akşam
İki ten ağrısı
Hangi takvimde geriye sayar zaman
Dalına sığındım
Gözlerin uzun kirpikli göz
Bir daha gölgemi düşürürsem yüzüne
Gençliğim solsun
Bir daha hüzün eskitirsem gece de
AŞK
Katilim olsun




Sahipsiz bir köy türküsüyüm
Dinle beni
Bu gün ayın güz gülüşü
Bileklerim de üç amentü
Buz tutmuş sesinde
Yakılmış kitabeleri
Anımsadın mı
Bir ölüme bir de sana inandım
Bir şiirin kanıyla yazdım
Önce yalansız bir aşk
Tuttuğum da ellerin karanfil
Sustuğun da ölüme komşu
Bir yanım poseidon
Gözlerine deniz kaçmış bir yanım
Öylesine sevda bilmişim seni
Tutulmuşum gölgene aminsiz
Sığınmışım bu yüzden dağlarına
Işıklarıyla konuşurken soğuk şehirlerin
Öpmüşüm dilsiz suretini meryemin





Ateş yiyen kül
Rüzgarı gümüş fesleğen
Erik ağacı bir de
Bahçemin nar gülüşü



Zamanın kaçak saatinde
Firarın bulaşır şafağa
Şifresiz yürü içime
Yağmurla gel bir akşam
Aşk bahanedir sevmeye
Tut elimden sesinde külün olayım
Her gün biraz daha büyüyorum kendime
Yağmura öptürüyorum gözlerini
Hüznün siyahına sığınmış yalnızlığım


Seni ne zaman düşünsem
Deprem oluyor bu kentte

...