Artık Gelemem Anne

Ben
Henüz yaşlı bir çocuktum!
Her şeye vakit çok erkendi
Annemin gözlerinde
Füsunkâr hüznüyle
Gül yüzlü,
Güneş gözlü,
Bir çocuk ağlardı!

Ben.
Annemin,
Yorgun dizlerinin uzağında
Bağrını rüzgârlara açmış,
Üşüyen bir ayaz lalesiydim.
Her hüzzamın çiçek açtığı
Ekin tarlalarında,
Susuz uykusuz,
Bir buğday tanesiydim.

Yoksa
O çocuk ben miydim anne!
Her yağmurdan sonra,
Bembeyaz saçlarından süzülen,
Dantel dantel Işık huzmeleriyle
O üveyik sesinden düşüyordum.
Nadim düşlerime inat
Yüzüne zemheri çökmüş bu vaktin
Ayazlarında üşüyordum.

Artık
Çocukluğumu uçurtmalara bıraktım!
Kızağımı, çemberimi, aşığımı
Ve rengârenk cıncıklarımı...

Yağmurlu bir kırkikindi vaktinin,
Ayakucundan ivedi
Tülbendine hüzünlerim düşmüş!
Vesikalık bir resimde gülümseyen
İlk sevinç, ilk göz ağrısı
O kumral çocuğu
Artık istesen de bulamazsın!
Beni bekleme!
Artık gelemem anne...