Âşık Veysel

Sana,şiiri sen söylemelisin,
Anlatabilmek için.
Sana,sazı sen çalmalısın,
İnletebilmek için.

Tüm Anadolu'msun sen !

Göremeyenlere gözsün,
Duyamayanlara kulak,
Söyleyemeyenlere dilsin sen !

Birliğin yılmaz savunucusu,
Kurtuluşun silahsız savaşçısısın.
Sen,insanlığın baş tacısın !

Sen,şimdi "sadık yârin"lesin.
Bizim yüreğimiz,onun bağrıdır yerin.
"Gündüz gece gittiğin,
Uzun ince yol"unda yorulmadın.
Eriştin işte menziline.
Dokun Veysel'im,dokun sazının tellerine.
"Yaylat kollarında bebe gibi."
Öğüdün kulaklarında küpe,
Ustasını unutmaz inan ki.

Bir yaprak değil bu ulu ağaçtan düşen,
Devrildi kökünden o ulu ağaç
Ve "inledi derdini âleme yayıp,"
Gitti öteki evrene,bizleri koyup.
O evren ki "iki kapılı bir han"dı.
Bir ateş koptu güneşten,
İki kapısı birden yandı !

Artık,
"Mektup alamayacaksın gül yüzlü yârden".
"Koyun kurt ile gezemeyecek"
Ama
Dağlarda yine mor menekşeler açacak,
Lale,sümbül bürüyecek kırları
Ve inan ki
Dostlar hep seni hatırlayacak.

Sen gittin,adın kaldı...