Asildim

Zamanın bütün çarkları benden yanaydı.
Yaşamımdaki an, o an'dı
ve istemsizce
sadece akıl ile
dönüverdim sırtımı aynadaki aksime.
Büyük umuda dönüverdim.
Onüç zaman içinde
açıktı oysa tüm kapılar ardına dek.
Süresizdi, sorgulama olmazdı.
Girmedim/ çıkmadım o kapıdan.
Asıldım.


İpsiz urganlarla astım an'a kendimi.
Yağmursuz selde boğdum bedenimi de
ateşsiz yangında kordum.
İki damla gözyaşında yitirdim beni.
Akıl galipti
beden paramparça,
yürek zindanda çürümekte,
boynum kıldan inceydi geceye,
asıldım.

Bir dost el vardı beni tutacak,
sarmalayacak.
Kilitliydi parmakları.
Dili suskundu gecenin.
Uzanamadı an'a yüreğiyle birlikte.
Sonra,
?Rapunzel? dağıttı saçlarını ve yürüdü geceye...
Asıldım.

Onüç kez koştum geceden,
varamadım menzile.
Bir kapı ardı, bir ses.
Bir haykırış, bir nefes.
Ulaşamadım sabaha.
Asıldım.

Hak yoktu, hukuk kayıp,
?Hancı yoktu
ve yolcu yolunda gerek?
koştum yeni güne.
Asıldım.