Aşk

Sahi
Çocuk olmayan şair mi kaldı?
Haber aldım zümrüt kuşundan,
Elyaf kanadında duydum saçının kokusunu.
Parmağımı öptü perçemleri,
Gagasında Kali Yuga evreleri.
Vazgeçemediğim şeraitinden,
Sesini içerken,
Alıkoyamadım tenimi ansız ürpertiden.

Sen sendeki beni yazarken iradene,
Ben kaderimdeki seni okuyordum sevgili!
Göçüp gitmesi olamazsın gözlerimin
Cennetten kaçtın,
Dua etmeye başladım,
Kabirler ötesinde duyma beni.



Nefti akşamlar, sokakta baş gezer:
Başsız gövdeler,
Kemiksiz gölgeler...
Vakitli vakitsiz bastıran bu yaratılış sıcağında,
Sarhoş orman ışığını,
Rüya görmeden görüyorum.

Yokluğun alabildiğine realist
Deprem şiddetinde
Sancılar usancımın nişanesi
Bana bir şeyi çağrıştırıyor ki hayat
Sende kaç kişi kaldığımı hatırlayamıyorum.

Bu alacakaranlığın sonunda öpeceğim sabahı,
Sabahı selamlarken tenimin intibahı,
Yorgun denizlerin mavi teni
Çapaklı gözlerimde bilfiil
Çıplak gözlerinde albeni

Geçmiş... Bitmişse
Şayet
Gelecek başlamamışsa
Bu şimdiler bizim değil!








Eylül 2009