Aşk Aşermiş Annem

Aşk aşermiş annem,
Ben doğmaya yakın..
Nar çiçeklerine bakmış,
Eski dostlarını hatırlamış.

Babam anlatır dururdu çaresizliğini....

O ilk sayıklamasında annemin..
Sessizliğinde,
Sadece babam duymuş söylediklerini...
Bilmediğin bir şiiri ilk kez dinlemek gibi birşeydi derdi hep,
'Annenin derdi neydi?'
Diye sorardı...
Nereden bilecektim ki?
Gülümserdim sadece...
Zamanın bir bildiği vardı,elbet...

Babamın gözleri,
Nar çiçekleri giyinmiş,
O sorgusuz,sualsiz kendi halindeki ağaca takılı...kalırdı.
Cevap beklermiş gibi,
Uzun uzun bakardı....
Annemin sesi yankılanıyor olmalı babamın kulaklarında şimdi..

'Nar çiçekleri ne renktir?
Gözlerin ne renk?
Bilmiyorum.
Gözlerin sevdadır...
Çiçekler,nar çiçeği...
Ben,seni sevenim...
Sen benim sevdiğim...'


Çok sonraları yazdığım bu şiiri,
Annem fısıldamış olmalıydı beni ilk kucağına aldığında ki.
O zamandan beri..
Nar kokan çiçeklerine sevdanın,
aşık olmaktan alıkoyamıyordum kendimi.
Gözlerimi onlardan alamıyordum..




Annem,
Tren istasyonlarından uzak olsun istermiş evimiz..
Sadece çok uzun yolculuklara giderken binelim dermiş,
O çok gözlü,çok odalı,hep gürültülü şarkılarını söyleyen trenlerden
Korkuyormuş annem.
Kimse bilmiyormuş,sebebini.
Oysa ne çok sevmiştim ben trenleri...
Bir filmin içinde olmak gibiydi...
Ritmli...
Gözlerimin önünden düşler gibi ağaçlar geçerdi..
Yapraklar..
O geniş kompartmanlarda yolculuğa çıkanlar,
Aşka giderlerdi...
Gözlerimi açıp kapama oyunu oynadığımda...
Biri elimi tutardı sımsıcak..
Biri kulağıma ninniler söylerdi....
Her seferinde aşık olurdum,
Pencereden gördüklerime..
Sarsarken tren beni...
Düşlerime tutunurdum sıkı sıkı...
Gözlerimin ardında saklanırlardı...
Yüzlerinde göremediğimde mutluluğu insanların,
Beynim yine bir fotoğraf karesi çalardı zamandan...
Ağaçlar her daim mutluydu nasıl olsa...
Mutluluk toplardım dallarından...



Henüz aşık olmamıştım...

Ritmine ayak uydurup,trenin...
Makinistin düdüğüyle aniden hoplardım yerimden..
Ve bilirdim,
Yalnızlık kokmazdı o şehir...
O pencereler...
Bazen selamlaşırdım cama yansıyan kendimle..
Kendimden geçerdim.
Beynimin dehlizlerinde,
Aynı yerlerde saklıyorum şimdi...
Annemin nar çiçeğini,tren korkusunu ve o şiirdeki kül rengi güvercinleri...
Her seferinde,
Çocukluğumda olduğu gibi 'konuyorlar yastığıma,
Kül rengi güvercinler.
bana çiçek göndermesine gerek kalmıyor kimsenin...'
Kimse inanmıyor nedense iyileştiğime!!
Küçüktüm o şiire vurulduğumda,
Uykuya sarıldığımda...
Ve artık her ninni uyutmuyor beni,
Ne yazık ki!
Büyüdüm işte....
Trenlerin küçüldüğü,o şehri İstanbul-un
Büyüyen kalbinde
Büyüdü kalbim benim de.,
Aşklar,güvercinler,kokular,şarkılar büyütüyorum şimdi..
Uykumu kimse çalamayacak ve kimse dokunamayacak ağaçlarıma.
Kül rengi güvercinlerimi saklıyorum..
Kimsenin yerini bile bilmediği,
O dağın yamaçlarında..
Alnıma dokunanlar artık sadece dokunmuyor..
Bir öpücük konduruyorlar yanaklarıma da..
Kül rengi güvercinlerim,ürkek hala..
Ama inan,
İyileştim.
Çiçek gönderme sakın..
Aklımda takılı kalan, o habersiz çektiğİm fotoğrafın olsun.
Ve istanbul kokan gözlerin ...
Masallarını o gözlere anlat ki,
Herkes duysun!
12-ocak-2010-sinop
sitare

(Şairini unuttuğum Bana Çiçek Gönderme Şiiri-ki çocukluğumun şiiriydi.....aklımda o şiirle yazdım...bu şiiri..Umarım yazarı affeder beni...İlkokul çağımın vazgeçilmez şiirinin şairini hatırlayamıyorum,Kül rengi güvercinleri ise her daim aklımda)