Aşk Hüznün Öbür Adıdır

Ölüm,
Gece
Ve yalnızlık....
Sarmaş dolaş uyurlar gece karanlığında.
Gece karanlığında yalnız kediler uyur...
Ve dörtbaşı mahmur mavi kaplı kitaplarda,
Balıklar gezinir
Düşleri dolanır boynunuza....

Birinin adı O, diğerleri adsız...
Gezinir durur sur'etleri
Apansız çıkar karşınıza...
Yalnızlığın kederinden bir ilmek daha boşanır,
Aşk diye peşinden koştuğunuz,
Hüznün öbür adıdır...

Bildik kelimeleri
bildik yaşantıları anlatmak için kullanırız,
ama yetmez...

Bir düştür bu hayat.
Bir düşüştür soğuk serin sulara.
Gökyüzünün altında yaşadıklarımız
Bir aldanış...
O aldanışa kanarız.
Ve kanatırız kendimizi yeniden.....

Köpekler uğuldar yanıbaşımızda
Çiçekler açar,
Mevsimler değişir.
Yalanları en çok kendimize söylerken,
Adsız aşkları da saklarız yine..
Kendimize.
Aşksızlığımızı çoğaltmamak için
Çoğaltırız aşk müsveddelerini...
Anısını saklar yalnızlıkların,
Sabah üç, akşam beş trenleri....
Ve O çocuklar hiç büyümez.
Neden sanki ?

Neden hep çoğaltırız yalnızlıkları,
Birlikte çoğalmak varken?
Ve bazen neden ağlayamayız?
Gülüşlerimiz kan ağlarken.

Ve yine aynı öyküleri anlatır durur,
Aynı köşebaşlarında
Aynı adamlar...

Siz, çıplak çocuk ayaklarının geçtiği sokaklarda,
Sarılırsınız geceye ve giyinirsiniz karanlığı...

Gökyüzünde üç beş yıldız
Ve sadece adımlarınız var sanırsınız....
Yanılırsınız.
Öldürdüklerinizi
Saymazsanız,
Siz bir yalnızsınız.
Ve yalnızlığınızı giyinir,
Yatarsınız çıkarıp aşkını gecenin...
Gündüzlere gebe uykulara sevdalanırsınız.
18-haziran-1998