Aşk Sen Eylül müsün

Gözlerinden bir ışık
Çığlık olup
Saplandı
Gecenin kalbine
Esir düştüğü aşk
Uçurumun kenarında
İntihar saatini beklemekteydi

Şimdi
Şuan bırakıp kendini boşluğa
Derin bir denize dalar gibi
Karışabilirdi yokluğa

Aklına yitirdikleri geldi
Ne çok gitmiştiler ondan
Ne çok kalmıştı
Hiç sorgulamadan
Aşk bu olsa gerek dedi adam
Kalabilmek korkmadan
Yani yaşamakmış dedi adam
Eylüle yazıp adını
Sevebilmekmiş uzaktan

Aslında sevdiği
Yanındayken bile yalnızdı
Başkası vardı aklında kadının
Adam farkına bile varmadı
Bir yandan geçim kavgası
Bir yanda sevdası
Birde yürek yangın yeri
Memleket aşkı
Bir haberdi yaşamaktan
Oysa hayat
Bir oyundan ibaretti
Yaşamlıydı
Ciddiye almadan
O yüzden ismi eylülmüş bu ayın
Hangi mevsimde olduğu
Belli olmadığından

Anlamıştı adam
Kaç kez denedi gitmeyi
Ama üzüldüğünden değildi
Üzmekten korktuğu içindi
Yetemediğini sanıyordu
Sanıyordu ki
O yüzden sevilmemişti

Ama dayanamazdı
Ağlayan bir kadının
Göz yaşlarına

Oysa bir önemi yoktu
kadın için
Adam sıradan bir insandı
O an lazımdı
Kendi sıkıntıları vardı
Sevdiğini üzmektense
Bu sıradan adamla paylaştı
Ve aslında
Adam biliyordu gideceğini kadının
O yüzden adını eylüle yazmıştı
Yorgundu
Yalnızdı
Ama daha ağır yükleri de
Taşımıştı adam
Aşk dediğin katlanmaktı

Durdu
Denize baktı
Ve bir daha bakmayacak gibi
Saatlerce öylece kaldı
Sustu
İnadına ayıktı
Yalnızdı
Aşıktı
Ve ayıktı
Son bir şiir savurdu
Gecenin karanlığına
Eylüle yazdığı ismi alıp saklısına
Karışıp gitti
Sabahın aydınlığına