Aşk Seni Sana Emanet Ediyorum

I

Neydi aşkın son sözü ey sevgili!
başımı eğmedim hiçbir sevdaya böyle
senin varlığınla yok olana kadar...

ş'aşk'ınım
kiralık umutların sessizliğinde çınlarken ağıtları semanın
kızıl sabahlara kan damlatıyor gece
sesin içime akıyor

II

gülüşümü astım tavana
sürüklenirken peşi sıra cümlelerin
tekrar ediliyor kan uykusunda yalanlar
başucumda sayıklarken kimsesizliğim

suskunum
kış masallarının veda sahnesinde
aykırı bir rol üstlenmiş kalemim
yazmalarım kesildikçe neşter derinliğinde
acıma çığlık olacak dilsizliğim

başucumda unuttum tamamsızlığını dün gece
boy verdim boş verdim hayata
devamsızım

III

yorgunum
bıçağın keskin tarafını biliyorum gidişlere
paslanmış dilimde düğümlenir şimdi her cümle
kanarım
yığılır kalırım olduğum yere

s/ağır ruhların kulaklarına kurşun döküyor isyanlar
hangi talan olmuş diyarın yolcusuysan
git
-me
dilimden akan her bir harf hayat olmuşken sana

kanadımdan vuruldum içime döndü yüzüm
söyleyecek sözlerime sesim yetişmiyor artık
telli duvaklı kış masallarını gömüyor kirli eller
yarının gözlerine
hiçlikle beslenen ruhlara her şeyi doldurmak zor olsa gerek

pusulasını denize düşürmüş bir kaptan edasıyla
son sürat kayboluşlarında
çarptığın bir duvar enkazında
say ki uyuyamadığım bir gece
say ki uyanamadığım bir gece
masallarınla irkildim

IV

yıldızını unutmuş kayıp kentin yolcusu
belli mi
eksikliğini tamamlamak için gittiğin garlar

burası ölülerin aşk kokan nefesi
hangi masal son bulurken
başım bir yüreğe yaslanacak
hangi ellerde soluksuz kalacak parmaklarım

'aşk' sözüm sanadır
bir bir söktüm harflerini
ayrılığa yamıyorum seni

V

masalımın kabusu ıslak gözlerimle
şimdi tüm gidişlerden muafım
sükûna erecek varlığı bu kederli sağnakların
ve duracak saatler bu anlamsız vesveselerde
bir bitişin bir yitişin ayak seslerinden selam veriyor bu defa
aşk seni sana emanet ediyorum
Hoş(ça)kal
-ma ...


... tüm haylaz kelimeleri parmaklarımdan ayıklıyorum
sahi aynı dili mi konuştuk seninle aşk

Güz Yangını