Aşkin Gölgesindeki Şiir

Hıçkırıklarımla boğdum
Gecenin o sonsuz sessizliğini
Belki de sensizliğini
Ama hiçbir zaman itiraf edemedim
Akıttığım gözyaşlarımı
Gidişin sonrasındaki yalnızlığıma

Yalnızlık...
Yalnızlığım
Öylesine karmaşık bir dolambaçtı ki
Güneşimi kaybettim
Uykularımı düşürdüm
Çıkar sandığım o çıkmaz sokaklarda

Uykusuz gecelerin
Gözlerime düşürdüğü gölgeler
Öylesine koyu
Öylesine karanlıktı ki
Adı konmamış bir renkti sanki
İşte ben
O renkle yazdım
Sana akan bu mısralarımı

Tadı kimi zaman tütün
Kimi zaman ise alkoldü
Adını aşk koyduğum
Sensizlikten kaçışlarımın
Ama kokmadı hiç biri
Dudaklarındaki çilek gibi

Bak düştüm işte aşk şiirlerine
Kusuyorum
Sensizliğimi yalnızlığıma
Ne utanıyorum terk edilmişliğimden
Ne de
Saklıyorum yokluğunu mısralarımdan

Ne o ölür müyüm sanmıştın gidişinle
Ne de kolay değil mi?
Şairin mısralarıyla kendini asması yada
Kalemini sonsuz sessizliğe bürümesi
Yok canım yok
Ne astım kendimi ne de
Bıraktım boşluğa kalemi
Yaşıyorum işte
Doyasıya sensizliği
Şuursuz bensizliğimde