Ateş İşçileri

umudunu katıp demire
eritirken potada kendini
bedeni sürgün verir yeniden
uzar kolları iki yandan
kor kabuklu iki fidan gibi...

köz sezilir gözlerinde,
bir elinde cennet
bir elinde cehennem taşır,
alışır ölüme yavaş yavaş;
aş kavgasıdır bu
yazgısı ateştir yoldaş!
değişmez maden çağından beri...

başındaki yanardağdan
alnından süzülür kızıl teri,
bu yüzden derisinde derindir
asla silinmez lav çizgileri...

topraktan madene
madenden ateşe
ateşten insana dönüşür
bütün döküm işçileri...

şairler de ateş işçisidir;
söz tutuşturur dilinde
bir ucu irem
bir ucu irindir kalemlerin,
sahtesi değil
Aslı'nın aslıdır yüreklerdeki;
aşk kavgasıdır bu kuzum!
kaderi ayrılıktır âşıkların
değişmez Kerem devrinden beri...

şairler de ateş işçisidir sevdalarında,
kendini yakıp
kendini döker,
bu yüzden şairine benzer şiiri...