Avuçlarımın Pas Kokusu

Senin için yazdığım son şiirim üşür şimdilerde
Kalemimin ucu adını yazarken tükendi

Bazen unutup uzatıyorum elimi yanıma
Seni arıyor ellerim benden habersiz
Her yan buz...
Silkeleniyorum aniden
Tanrım bu kâbus...

Sana ilk verdiğim çiçeği içinde kuruttuğun
Kitabı okudum

İlk sana yazdığım mesajımı karaladığın kâğıdı
Buldum mücevher kutunda


Senden o kadar şey var ki bu evde
Hiçbir şeye dokunamadım sen gittikten sonra

Gramofonda hala son dilediğimiz plak çalıyor
Hala kahkahan yankılanıyor duvarlarda
Sevdalı kokun sinmiş yastığın başucumda
Yatağın bir yanı ölüm sessizliğinde

Çıplak ayakla bastığın yerlerdeki ayak izlerini
Onları bile silmedim hala...


Son seviştiğimiz geceden kalan,
Dudağının rujunu sildiğin kâğıt mendil
Hala bıraktığın yerde duruyor

Sen gittin ya
Başka hiçbir tene dokunamadım
Avuçlarım pas kokuyor

Evet,
Sorgusuz sualsiz gittin...
Sanma ki ben geride yaşadım
Sanma ki bir daha mutlu olabildim
Sorgulamayı gözlerime bıraktım
Kanayan yaralarıma şarapla bastım
Adıma ayyaş dedim
Herkesten kaçtım...

Sen gittin ya
Senin yokluğunun acısı üstüme çöktü

Rüyada bile karabasanlardı kısmetim
Sen yanımdayken uyanmak bile istemezdim
Şimdi uykusuz gözlerle güneşi ağırlıyorum sabahlarıma
Mecalim kalmadı
Ellerimde aşk duası...

/Bana söylediğin sevgi sözleri
İçime kan damlatır bu günlerde/



Sadece seni özlüyorum
Ne hep okuduğum kitaplarımı
Ne şiirlerimi
Ne yıllardır başımı koyduğum yastığımı
Ne gramofonumu
Ben sadece seni özlüyorum

/Sende takılı kaldı gözlerim
Sensiz hiçbir şeyin rengi yok
En sevdiğim gülün bile/

Not: Sevgili Nebile Aydın'a katkılarından dolayı teşekkür ederim