Avucundaki Denizde Boğulurken Ellerim

kaybolan düşlerimiz vardı.
geçmişi andığımızda, beynimizi sızlattı bir çift göz.
şimdinin bitmek tükenmek bilmeyen yaşama telaşı içinde
bir köşede oturup çocuklar gibi ağlamak istedik.
ağlamak istedik, uzak kavramının hükümsüzlüğüne.
o uzaklık ki, elleri cehennem ateşiydi.
yandıkça, yaşlandı iki çift söz.


kaleme ilk kez böyle sıcak dokunan, şiire heves etmiş bir çocuğun
ilk şiiriydin sen.
içine kapanık kelimelerime ilikledim kirpiklerini
hecelere böldüm ruhumu uğrunda
uğruna öldü elem.


umursamazlığına, yüreğinde gökyüzü taşıyan bir çocuğun sıcaklığını iliştirdim
öyle sevdim seni.
dokunamadığım yüzüne, sıcacık şarkılar besteledi hayallerim.



yaşanmamış an(ı)larımız vardı.
en sevdiğim şarkı aklında değildi belki şimdi
ben hâla en sevdiğin şarkıya nota olmak isterken delice.
gülerdin bunu duysan, içten içe.


çilek mevsiminden kalmaydı senin bakışlarının kokusu
geriye döndüğümde, önümü görmeden yürüdüğüm bir bahçedeydin
yürüdüm, seni görmeden
seni duymadan
seni yaşamadan...



en konuşmamız gereken zamanlarda, sustuklarımız vardı
tedavisi olmayan hastalıklarında kalbine düştüm.
son şiirimi yazdığımda ölüydü ellerim
dokunmadan yazdım
okumadan ağladın.


bütün denizleri avucunda sakla istedim, önsözü eksik hikayelerimde
boğulsun ellerim ellerine

...
..
.

yaşanmamış anların enkazı altında kalan, bir yaşanmışlıktık biz.
kimsenin duyamadığı bir sestik, en kalabalık sokaklarda
öldüğümüzü duyurmadı melekler dünyaya
bambaşka bir dünyanın gizindeydi çünkü kalplerimiz.


biz şiirdik,bilinmedik.


şiirdik biz
eskimedik...