Ayaklarım

Yürüsem

Bir tabur uygun adım yürüyecek benimle

Ellerinde çelenk

Bir tabut yürüyecek

Vatan borcunu ödeyen

Bir anne hüznü tazeliğinde

Eskiden

Kemikleri sızlatan bir marş gibi mangalarda

Bir tabur askeri coşturacak kadar gürdü sesim

Verdiğim tekmiller

Törenlerde okuduğum şiirler

Kuşları kaçıracak kadar yok şimdi bende ondan

Bağırsam gırtlağımda bir öksürük

Hiç bir yere varamayacak

Rüzgarın uğultusunda yıpranıp kaybolacak

Neden benim ellerimde gülüyor bombalar

Beyaz hırkasında kuşlar soluyor annemin

Beni döven annemin elleri ne güzel

Kimdi bilen var mı beni?

Geriye bana dahil

Yazgım ne kadar kara

Sırtımda yaşamak, altın bir semer gibi gösterişli

Ama ne fayda

Anlamayacağım bir mertek kafama vurmayınca

En sonunda

Çünkü suçlarım vardı

Günahlarım

Utançtan yapılma birer bağımsız dağlardı

Göğe bakmak güzel ama yüzüm yok

Yoldan geçen her çocuğa gülümseye bilsem bile

Kimse duymayacak biliyorum

Senin dışında

Benim ayaklarım

Çiçeklerin yanından geçerken cambazları bile kıskandıracak kadar güzeldi

Karıncalara güven veren bir sadelik ile yoğrulurdu her gece

Sabahları ise bambaşka acılara hayranlık duyardı

Vay beni ölümle baş başa bırakan bu dert

Nasıl bir derttir ki o bana şehri dolaştıran

Yürüyüşüm bir şeyleri anlatacak kadar cesur

Duruşum, ölümü zorlayacak kadar gürbüz

Stabil

İsyan çıkaracak kadar halktan

Yağmurun toprağa gizemi gibi hak'tan

Ayaklarım durmak için yorgun

Yüreğim

Eşi olmayan çoraplarım gibi delik deşik

Ömer Altıntaş