Ayrılığın Işığı

Dudakları kal derken gözleri git dememeli
Ya susmalı ya bakmamalı
Ya da hiç olmamalı aslında...

Rıhtımın en korkak ışığı oldum artık
O kadar cılız yanıyorum ki
Kendimi bile karanlıkta bırakıyorum.
Ben bile korkuyorum artık.
Sözleri kal diyerek mi?
Gözleri git diyerek mi korkak yaptı beni?
Yoksa kalbin vazgeçişle çekişmesi mi?

Her gece daha cılız daha ürkekleşiyorum
Neşeyle ışıgımın altında kucakladıgım sevgililer
Işığımla bir yok oluyor sanki
Ayrılıklara sahne oluyorum her gece
Her akşam iki kişiden biri kalbin vazgeçişine yenik düşüyor
Yok oluşları izlemek yaramın daha da derini
En derini....
SENİN olduğun yeri eşeliyor inadına
Kaldıramıyacağımı gücümün yokluğunu bile bile
İnadına...
Şimdi sönme vakti elimde olmadan..
Sen olmadan...
Ayrılıkla kolkala..
Karanlık sokaklarda....