Ayrılık Bîçaredir Sevilen Sen İsen

Emanettir sana yüreğimin söylenmemiş sözleri!
İşte böyle sevdim seni...

Mahrem yangınlardan ayaza düşüşümüzdü gece
Sabaha değmeden düşmezdi kirpiğimiz
Lütuf saydığımız mucizelere
Bilirdik gece tükenecekti ellerimizde
Bizi o ücra sabahlar doğuracaktı öldüğümüz yerde...

Sabaha koşardık
Yalın ayaktık...
Soluğumuzda bir lokma umut saklardık
...

Sonra
Bir akşam vakti dargınlığı koyup aramıza
Son gişeye yol aldık...

Sen kalıyordun
Bilmediğim bir kentin alacalığında
Ben gidiyordum boğazımda sana yutkunduğum sızıyla
Gidiyordum kasıma isyanlarım vardı
Üstelik kendime pişmandım
Yaka paçaydım...
Paramparça bir ayrılıktaydım...
Kendime sualler büyütüyordum sen niyetine
Uzun uzadıya sana ayrılık mı olacaktım?
Ellerini düşlerime saklayıp,
Sana resimlerin karesinden mi bakacaktım?
Sesinle yıkılan duvarlarımı omzuma mı bırakacaktım?

Katlandım iklim bakışlım
Her yokluğuna varlığınmış gibi baktım!
Sana inandım!

Şimdi gözlerin değmese de gözlerimin ferine
Birkaç sözcüğün yetiyor sohbetimin demine
Alabildiğine sen olduğum günlerimin niyetine
Üşüyen ellerimi teselli ediyorum
Gün olur haziran bir daha gelir diye.

3 Şubat
(taş kalbimle kimseleri sevemem zannetmiştim / meğer sen benim mucizemmişsin! )