Başak Kokulu Kadınlar

/yürüyen gölgelerin ölü yüzlerinden
göğe savrulur vurgun yemiş kuşlar /

insan mağduru başak kokulu kadın
s/us çığlığı altında ezilirken
yüreğine yorgun bir nefes bırakır

hangi gölgeye sığınsa ömrüne ağlar
küskün bakışları savrulur kıyımlarla
gök yangısı ağıt yakılır ardından

umut ve katıksız sevgi
kendi ekseninde dönüp dururken
köşelerde sızar düş görümlük im
yol bükümlerinde sahipsiz dolaşır bahar
bir avuç gözyaşı eker üşüyen parmaklarına

ürkek düşlerinin ruhu üşüdükçe
şahdamarından zerk edilir şer
feveranlaşır günbegün ağla(ş)malar
sadakatsizliğe öykünür çıkmazlarda

namus gibi ağır bir yük yüklenirken omuzlarına
prematüre biçilmiş yazgıya atılır tüm suçlar
yapboz baharlara nemlenir
diz boyu karanlığa bürünmüş kader

saatin kadranında akrep
kara bir kahır yağdırırken emanet cana
c/ezası darağacında sallanan kalın halat
korkunun kısık nefesinde kırk düğüm

kayıtlardan düşerken kadının adı
kaç mazlum daha gözlerini açmak istemez
ruhsuz ve içe dönük boz bulanık sabahlara
unutulur gül örgülü adı dilsiz ağızlarda
kimliğini çürütür solan al yazma

suya bırakılır yaşayamadıkları
cansız sesler gömülür içine
usul usul ölür

ne çok yoktunuz
ne çok öldünüz

sahi,
adınız var mıydı sizin?