Bazı Şeylerin Sözü Yoktur

Tanrı sustu...


Duvara asılan portrenin, gölgesine anlattığım sırlar
Gündüz haline varınca yoklaşırken,
Sana benzedim.

Sahiplenmeye cesareti ol(a)mayan,
Bağımlı bir korkağın,
Dehşet zamanları parlıyor şimdi gözlerimde,
Senkronize olun(a)mayan halin,
Sanılarla doldurulan vakit parçalarının ritüeli gibi,
Belki de sen haklıydın...(!)

Sustun!

Hangi hal-in kimyası, yüklediğin şakaklarıma,
Gerçekten sana mı benzedim?
Yani gerçekten gittin mi?
Yüzünün kıyısına çarpıtıyor beni, kabuğunu soymadığın ellerim.
Islanmış saçlarımın yeterince yorgun.

.
Evvel zamanların kambur hallerinde,
Ayaklarım karaya çekilince
İki büklüm sıkıştırıp,
Portrenin tabana vurduğu gölgeye,
Seni,
Susuyorum..

Ki bazı şeylerin sözü yoktur!