Beceremedik Sevmeyi

Beceremedik sevmeyi...
Kavuşmayı hayatın tabusu sandık.
Korktuk ağdalı sarılmalardan.
Bozdurup bozdurup harcadık
afilli aşk cümlelerini.
Kırıntısı kuş karnını doyurdu.
Paydası yetmedi aç gözlü
acıya bağımlı düşlerimizi doyurmaya.
Yazık ettik aşka.
Üçle beş arası çay saatlerinde.
Oysa ana öğündü beş vakit beş duyuya.



Reçetesiz ilaçtı öpüşmek
çatlamış dudaklardaki yaraya.
Düşleyemediğimiz düşler tanıktı,
gözlerinin değmediği bakire kahkahalarıma.
Bahanesi yoktu aşkın.
İki kere çaldı kapıyı.
Sanırım biz uyuya kalmışız.
Duymadık
bu yüzden kayıtsız kaldık.



Fikrin fikrimle oynaşırken.
Aşk bir beden büyük geliyordu
yarı üryan düşlerimize.
Pencereden bakıp göremediğimiz bir suretin,
içimizdeki yansıması mıydı bizi korkutan.
Kelimeleri çaresiz bırakıp.
Hiç bir imgeyle tanımlanamayan.



Beceremedik biz sevmeyi...
Oysa iki asi, iki deli şairdik.
Acıya umut katan
umuttan şiir yapan.
Hayata anlam yüklerken
aşkın anlamını unutan...