Belki Bir Gün

Yine baş başayız
Ben ve bendeki sen
Gözü yaşlı bulutlarla
Bir fincan kahve eşlik ediyor
Kimsesiz yalnızlığımıza
Radyoda katılıyor bize
Toygar’dan Nergis’le
Elimde Necip Fazıl
Yine sen geliyorsun aklıma

Düşlerimde var olanı
Yüreğinde gördüm
Ruhumun yansımasını gözlerinde
İmkansızımsın biliyorum
Fakat her doğan gün
Yüreğine doğru
Aşktan halatlarla çekiliyorum
Gözlerin hapsediyor kalbimi
Ne yapsam da
Esaretten kurtulamıyorum
Günler, yıllar geçiyor
Mevsimler değişiyor
Sensizlik çoğalıyor içimde
Seni görmek ümidiyle
Bahanelerimi tüketiyorum

Bir gün daha doğacak
Ve ben yine sensizlikle
Radyo eşliğinde, yalnızlığı
Paylaştığım hüzünlü bulutlar ve kahvemle
Elimde Orhan Veli
Yine sen geleceksin aklıma
Sana sürgün ruhumdan
Sızan suskun yaşlarda
Sessiz haykırışlarımla sana aşkımı duyuramamanın
Verdiği hüzünle
Geceyi güne
Günü geceye katacağım yine

Belki bir gün
Ya sen de aşkın aynalarında
Görürsün beni ümidiyle
Aynı yerde seni bekliyor olurum
Ya da son beraat umutları da tükenmiş
Bir mahkûm misali
Ne ölü ne diri
Sensizliğin koridorlarında
Volta atarak
Mevsimleri bile fark edemeden
Sonsuz sonumu bekliyor olurum