Ben Azade Mısrayım

ayrılık
ağrısı gecede kalmış talan bir ömrün
son çırpınışlarıyla kapındadır

cellat vurur bütün kavuşmaları
suskun bir keder siner
gözlerinin mahzenlerine
konuştukça lal kesilir sözcüklerin
tümcelerin dünden yaralı
ve noktası olmayan bir ölümdür simdi hayat dediğin.

hikmetli düşlerin de hikmetini yitirmiştir
ki yarımdır bütün öykülerin
dahası tanıdık yüzler bile en yabancındır
olmadık kayıplarda kendini ararsın
ölüm ilanları doldurur gelecek günlerini
nefes aldığın her an bir ceset yüzüdür şimdi

gelmiştir hoşçakal denecek an...
tutmadan hiçbir eli
dalmadan kimsenin gözlerine
öylece
öylesine
ölesiye
bir ayrılık için ilk adımdır attığın

artık yürünecek her yolun bir sondan başlar
ve her başlangıç bir sonun ismidir
susar gündüz ışığın aksiyle şekillerin dili
her nesne şekilsizdir gözünde
her bakışın bir boşluktur yüzünde
hiçbir anı doldurmaz görüntüler kalır elinde...

ayrılık
ismiyle bile yeter canını yakmaya
canhıraş yıllıklar kalır payında
susarsın hilekâr bir anda...

umutlar toplayıp tası tarağı
başka kentlerin yolunu tutar
sen kuş uçmaz kervan geçmez kalırsın
yitik bir öykü dilinde
ne efsaneler duyar kulağın,
ne kavuşmalarda durur içsel durağın.

haydi uzatma
kapında gözü dönmüş bir ayrılık var!
kavuşmaların son nabızları hala atıyor olsa bile
sen ayrılıkla kal
alarak gözbebeklerine ismi unutulan hayalleri
yaşarken ölmeye kal.

(ayrılık bile bir kavuşmadır aslı asıl olan aşk ilk iklimden gelmişse.perdelerden kurtulmuştur aşk ayrılık onca sızısıyla unutturmaya yetmemişse!)

(...)