Ben Büyüdüm Anne
dünya,
çemberimden hızlı döndü.
yıllar,
telden arabamı gerilerde bıraktı.
ben büyüdüm.
hem de;
kocaman adam oldum,
anne !...
yamalı kısa pantolonu
hep düşen,
uçurtması tellere takılan,
o sümüklü,cılız çocuk yok artık.
ben büyüdüm...
büyüdüm ben anne !...
şimdi;
öyle geniş ki omuzlarım,
dünyanın yükünü taşıyabiliyorum.
öyle büyük ki yüreğim,
tüm çileleri çekebiliyorum.
öyle uzun ki kollarım,
boşlukları sarabiliyorum.
ve...
öyle hızlı ki adımlarım,
mutsuzluğa koşabiliyorum...
ben büyüdüm,
büyüdüm ben anne !
hiç istemediğimiz halde engelleyemediğimiz olguyu ne güzel yazmış kaleminiz şair kutlarım
Ömer Osman Avcı... İyi ki tanımışım dediğim kalemlerden biri👍 Bu şiirinde kalıplarının dışında dolaşmış olmasına rağmen gayet başarılı. Kutlarım...
her insanın kendinden birşey bulacağı bir şiir, büyümek hiç istemezdim ben,
öyle hızlı ki adımlarım, mutsuzluğa koşabiliyorum..
yılların tecrübesi yüreğine sağlık abicim kaleminiz izindeyim..
büyüyor insan, hayat büyükmek istemesede büyütüyor insanı ancak anne dendimi illaki yüreğinin bir yerinde saklanan o küçük çocuk çıkıveriyor dışarı... kocaman bir adamdan kalbinde sakladığı küçük çocuğun haykırışlarıydı okudum, emeğinize sağlık