Ben Hiç Çocuk Olmadım

Çocukluğunu "çocuk" gibi yaşayamayan herkese...




Ben hiç çocuk olmadım kırıldı oyuncağım
Bir uçurtmam vardı ki, ipi elimde kaldı
Gökkuşağı gülmedi uçmadı salıncağım
Bir bebeğim vardı ki gülücüğümü aldı
Taşınması zor keder küçük kalbime bindi
Hüznün ağır kokusu gecelerime sindi

İçmedim mutluluğu yıldızlarla dolmadım
Deli gibi koşmadım, ben hiç çocuk olmadım


***

Ben hiç çocuk olmadım suya düştü hayalim
Evrenim ak değildi karanlıktı hayatım
Boşlukta yankılandı bilinmezdi sualim
Mavi yeşil renklerden ıraktı kainatım
Çöreklenen sancılar sanki karabasandı
Kıvrandım, ağladım da elalem geçer sandı


Mutluluğun resmi ne, çizilir mi bilmedim
Şarkılarla coşmadım, ben hiç çocuk olmadım


***

Ben hiç çocuk olmadım saklambaç oynamadım
Hep ebeydim hayatta kovaladım, kaçmadım
Düştüm, ezildim ama bir türlü kanamadım
Zehir dolaştı kanda, mikrobunu saçmadım
Köle oldum kötüye iyilik zindandaydı
Kin, öfke ve nefret; 'saltanat' zamandaydı


Oluk oluk akarken gözyaşımı silmedim
Sel olup da taşmadım, ben hiç çocuk olmadım


***

Ben hiç çocuk olmadım evvelden de büyüktüm
Dosta çelme takmadım uzanan eli tuttum
Kimine göre sırdaş, kimine göre yüktüm
Aslında adımla eş, ben ömrüme sükûttum
İçime attığım dert, yanardağ gibi yandı
Fışkıran lâvlar söndü, c/an külliyen ziyandı


Ben hiç şöyle içimden kahkahayla gülmedim
Mutluluğu eşmedim ben hiç çocuk olmadım


***


Ben hiç çocuk olmadım, güneş nerdeydi anne
Neden bize doğmadı, neden hiç gün görmedik
Biz hep gökte aradık hayat yerdeydi anne
Ezildi, çiğnendi de biz hiç kefen sermedik
Neden dolu gözlerle bakarsın annem bana
Bahşettiğin bu canım, feda olsun uğruna

Ölüm tez çağırsa da gel deyince gelmedim
Ecele karışmadım ben hiç çocuk olmadım