Ben Seni Daha Sobelemedim Abla

aklımda son bakışın kaldı
kurtar beni dercesine
boynu bükük yalvarır gibi
lakin öyle bir yeldi ki
soy ağacımdan bir yaprak daha döküldü
kavurdu içimi acın
aldı seni yanımdan ecel
ve şimdi acılara gark oldu
en küçük bacın

fecr karanlığını yırtıyordu sessizliğin
bir anda kesildi nefesin
zaten ses vermeyen o dilin
boğuldu sessizliğin fırtınasında
kayık gözlerin kapalı
diğeri açık veda etti dünyaya
kapatamadılar
tek gözün kaldı çünkü arkada


bir çığlık sesiyle bulandım karanlığa
bir bulut düştü gözlerime
ve kanıyordum kendime
vurdum kırdım ne varsa
kızdım hayata,senin ecel terin bulaştı
ölüm ağırlaştı
yokuluğunun dokunuşu örüldü dudaklarımda
şimdi her sabah düşerim,gittiğin sabaha
dokunsan hüzünlenirim
kaçsan küserim

haydi kadınım,eskisi gibi
bağla eflatun eşarbını boynuna
dağıt kumral saçlarını karadeniz boğazında
senin gidişin büyük kayıptır,
öyküsü tamamlanmayan romanımda
sen gittin iklim değişti,yaz ortasında
kar yağdı saçlarıma

ey İstanbul
kör kütük içesim,sızasım var Ortaköy kaldırımlarında
denizi yara yara, geçen şilepler gibi
yarıyor yüreğimi ortasından denizlerin
iflah olmaz ne bugün ne yarın
ve usandırdı bu ucuz tuzakların
bir can daha aldın
şimdi sokak sokak d/üşüyorum

annemin sarmaşıklarına dolandı ayaklarım
içimde yeni doğan şafaklar öldü
ördüğüm duvarlar çöktü
güneşler karardı
yıldızlar yere düştü
susamış gibi uyandım ölüme

lakin abla uçurtmalarım bulutlara değmedi
bez bebeğimin elbisesi bitmedi
beş taşlarım,topaçlarıma daha sıra gelmedi
deniz kabuklarım birikmedi
ben sana söylemedim
bu oyun bitmedi abla
ben seni daha sobelemedim

neredesin
neredesin
hangi duvarın arkasında gizlendin abla
elma dersem çık, armut dersem de çık/ma