Ben Yalnızlıkla Evliyim

//..biz aşkımızla başroldeyken
figuran olmuşuz oysa ki..//

nefesini serperken yüzüme
çöl kuraklığına tutuldu yüreğim...
gözlerine yanarken
teninde söndü bedenim
sönük tebessümler kaldı ardından ...
hicran olup akan damlalarım..
şimdi
tüm renklere küstü yarım kalmış düşlerim
seni anlattıkça kış vuruyor satırlarıma
bir gün ...bir kaç satır arasında unutulacak belki adın..
boş bir kağıda yansımayacak silüetin
sensiz kalma ihtimali olmayacak
aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda..
ben seni severken çok yoruldum adamım...

ilk defa yoruldum
evet...bitişimizle
hıçkırıklarım yırttı karanlığı..
bir bebeğin çığlığı gibi ağladı yüreğim sensizliğe
sendelerken dilim gidişine
terkedişin dökülürken tel tel saçlarımdan
bıkar oldum kalemi her elime aldığımda
..defalarca adını yazmaktan..
ve
engeller dikildi yollarıma sensiz..
hayatla kader el ele verdiler
ağlattılar ,boğdular sessiz
her çiğ tanesine seni sordum çaresiz..

işte!!
gideceğin belliydi sevdiğim
çünkü ben yalnızlıkla evliyim.....
ben yalnızlıkla evliyim.