Ben Yokum Sana

Sen gittin,

Sadece,
Kendimdim
Kendime geldiğimde
Kalan kendime.

İçimde ölürcesine battı bir güneş,
Bir uzun hava oldu iç çekişlerim,
Dağları devirdi üzerime.
Bekleyişlerin uzadıkça
Ümitsizleşen sabrı,
Bir paslı çivi gibi
Takıldı kursağıma.
Zor kazıdım
Yalnızlığımı tırnaklarımla
Geçmişin kurşuni gölgesinden.

Uzun bir suskunluktum.
Sen yoktun.

Bir tespih tanesi
Parmaklarımdan yüreğime akıttı
Ağır ağır bir sabrı.
Acıtan bir kolyenin içinde
Gittikçe daralan bir daire oldu,
Boğazım,
Kaç ip geldi geçti infazıma
Ayaklarımın altında kaç sehpa devrildi
Saymadım...
Zor kurtardım kendimi
Kimsesizliğimin acımasız ellerinden

Kendime çıkan zifiri bir yoldum
Sen yoktun.

Sen gittin,
Geceler kanatırcasına
Kopardı gözlerimden yıldızlarımı
Kırık bir saatin,
Sarkacını yutmuşçasına
Sana vurdu içimde bütün zamanlar.
Senli günlerimi bir tütün gibi
Dizdim yürek tarlama
Kuruttum, savurdum
Unutkanlıklarıma...

Sökülmüş bir hayatın
Son ilmeğinden
Kendimi yeniden dokudum
Sen yoktun...

İçimdeki iyimser, güçlü
Yanlarım,
Yıkıntılarımdan umutlar yarattı
Tek tek öğretti
Sevmeyi yeniden
Yeniden hayallerime basmadan
Yürüyebilmeyi,
Dimdik durabilmeyi
Her şeye rağmen.
Hayatımın solan renklerini cilaladım yeniden
Dağlardan, tepelerden,
İçimin karanlık köşelerinden,
Bir bir toplayıp kendimi
Gün ışığına çıkardım.

Bugünlerimi zar zor buldum
Sen yoktun.


Şimdi,
Penceremdeki yorgun menekşelerden
Af diliyorsun
Demet demet aşk döküyorsun yollarıma

Boşuna,
Dolanma kapılarımda
Senli yarınlarım kilitli
Ben senden çoktan gittim
Ben yokum sana.