Bencil Meşrebim

Çoğalın insanlar
Vakit henüz erken !
Güne bir ses düşürün şu serzenişten
Alnımın ortasında sakladığım kavgasız dalaşmalarımı vurun
Ve ben yalnızken siz hiç gitmeyin
Şuracıkta gölgemin serinliğinde durun...

Uzun zamanları biriktirdim günlerde
Ak kederlerle örülmüş perçemler sarkıttım yüzümün hüznüne
Sancılı bir şafağı düşürürken gökkubbe / düştüm işte ben de o mendebur sessizliğe
Sevdiğim adamın adını bile söyleyemedim
Bilseniz ne kadar cesaretsizdim
Ve sessiz...

Kendi yarasını kendi kanatan tan ağarması saklı avuçlarımla dokundum ona !
Kalbine hükmetmekten bahseden de kim ?
Ben hükümsüz bir aşkı bıraktım sevdiğim adamın avuçlarına...

Az gittim uz bitirdim
Dere görmedim tepeleri intihardan çektim
Çektim ondörtlü yaşlarımı tam on iki dedim
Ve sevdim !

Zulasında kancık ihanetler gördüm o kahpe kadınların
Veryansın ettim
Adına zül dedim
Kimseye benzemek istemedim...

Çoğalın dedim
Bir gecenin er vakitli zamanlarına
Kerahat bastırmadan daha
Çıkmadan o yosma suretli terkedişler sokaklara
Çoğalın...

Sevmekten ötelere kulaç açmayın
Ve kaçmayın aşk ile yedi düvele adınızı yazmaktan

Suslarımla kendime pusular ördüğüm
Düşlerimde gözlerini yüzüme sürdüğüm
Kördüğüm yankılarımda
Büyüdüğüm gibi
Onu sevdiğim gibi çoğalın

Zira yalnızlıktan düşeceksiniz
Başınız dönerken tutkulu isteklerin kollarında
Kendinizi yanılgılarınıza zincirleyeceksiniz
/Sevemeyeceksiniz /

Geçmiş zamanların tokmak sesi olan her nefesle
Beyninizde balyoz
Ellerinizde zemberek
Aşka küseceksiniz...

Sevdiğim adamın adını söyleyemedim
Duysaydınız siz de çok sevecektiniz
Kimbilir belki de
Adını çalıp dudaklarımdan
Dudaklarınıza sürecektiniz
Ve muhakkak aşka düşecektiniz !

(Ah !
Bencil meşrebim / Bütün kadınların kurtuluşu olacak bir adam sevdim
Ve kimselere söylemedim)

23 mart-İstanbul